Akira Kurosawa’nın yönettiği Rashomon 1950 yılında vizyona girdiğinde sinema tarihine yeni bir yön vermişti. Rashomon, senaryosunda işlenen felsefi temaların metaforik imajları ve üstün oyunculuklarıyla birlikte görsel bir şölen sunmakta. Senaryosu Ryūnosuke Akutagawa tarafından 1915’te yazılan Rashomon ve Korulukta adlı iki kısa hikâyeye dayanan film 1951 Venedik Film Festivali’nde Altın Aslan ödülünün sahibi oldu.
Japonca’da “Kale Kapısı” anlamına gelen Rashōmon tamamen insan doğasının zayıflığı, değişkenliği ve göreceliği gibi tematik konular üzerine kurgulanmış. Bir oduncu, bir keşiş ve bir yabancının anlatıları etrafında geçen olaylarda nesnel gerçekliğe indirgenmiş batı ussallığı reddedilir. Doğu bilgeliğinde bilgi görecelidir, bu nedenle herkesin doğayı algılayış tarzı farklıdır. Zihinde, imgelemlerle biçimlenen deneyim verileri göreli bir gerçekliğin ifadesini zorunlu kılar. Rashomon, bir Akira Kurosawa başyapıtıdır.
İnsanoğlu zayıftır, o yüzden yalan söyler. Hatta kendine bile!
Sinema tarihinin en etkili filmlerinden biri olan Rashōmon’da anlatı içinde anlatı kurgusu konuya ayrı bir boyut kazandırır. Samurayı kim öldürmüştür? Filmin sonu bu soruyu cevaplamaz. İstenen daha çok, izleyicinin, gerçekliğin göreceli olduğu gerçeğini fark etmesidir.